نام نوحه: شور
کعبه، یک زمزم اگر در همه عالم دارد
چشم عشّاق تو نازم! که دو زمزم دارد
هر کجا مُلک خدا هست، حسینیه ی توست
هر که را می‌نگرم، شور محرّم دارد
روضه‌خوانِ تو خدا، گریه‌کنِ تو آدم
اشک، ارثی است که ذریّه‌ی آدم دارد
نازم آن کشته! که تا صبح قیامت زنده است
سلطنت هم چو خدا، در دل عالم دارد
اشک در ماتم تو بس که عزیز است، حسین!
جای در چشم رسولان مکرّم دارد
جگرم زخمی آن کشته که زخمِ بدنش
هر دم از زخمِ دگر، دارو و مرهم دارد
می‌کند که آتش دریای غضب را خاموش
هرکه در دیده‌ی خود، یک نم از این یم دارد
***
هرکجا نام تو بردم جگرم سوخت حسین
نام نامی تو آقا چقدر غم دارد
از فراق کربلا پیوسته دارم زمزمه
ترسم این هجران دهد آخر به عمرم خاتمه
دوست دارم تا بگریم در کنار قتلگاه
بشنوم در گوشه ی مقتل صدای فاطمه
دوست دارم تا شود از گریه چشمم جام اشک
با سرشک دیده سقایی کنم در علقمه
دوست دارم مرقد شش گوشه گیرم در بغل
اشک ریزم بر رخ و باشم دعاگوی همه
دین من دنیای من عقبای من باشد حسین
بر لبم دائم بود این بیت زیبا زمزمه :
« بر مشامم میرسد هر لحظه بوی کربلا
بر دلم ترسم بماند آرزوی کربلا
تشنه ی آب فراتم ای اجل مهلت بده
تا بگیرم در بغل قبر شهید کربلا »
... حسین ، حسین ، حسین ، حسین ...
تاکنون دیدگاهی ارسال نشده. یک دیدگاه ارسال کنید تا اولین نفر باشید که در اینجا نظر می دهید!